bugün yeni hayatıma başlayalı 48 gün oldu..hala çok yeni,hala çok alışılmadık..günler ikişer ikişer geçmeye devam ederken ben istanbul'la hastane arasına uyku sıkıştırmaya çalışıyorum birazcık,sadece hayatta kalmaya yetecek..
gelmeden önce kurduğum hayallerimi düşünüyorum,istanbula gelirgelmez kalabalığında kaybolmuş..insanlardan korkup kafalarını kalbime gömmüş!6. katındayım binanın..onların, kafalarını gömdükleri yerden çıkarıp da gözümün içine bakamadığı günden beri daha bi anlamsız küçücük odamın penceresinden görünen dünyanın en görkemli şehrinin manzarası.ne boğazdaki vapurlar geri getirebiliyor hayallerimi,ne de şu her türk filmine arka fon olan gardan geçen trenler..diyorum ki bazen fırlatıp atsam herşeyle birlikte kendimi şu manzaraya,ayak bileklerimde hayallerimin ağırlığıyla..çakılsam..kaç parçaya ayrılabilirim en fazla?yeter mi hayata parçalarım?ve kaç metre uzağa savurabilir merkez kaç benlerimi,hayallerimi?..ne kadar kurtuluruz birbirimizden?cürmü kadar mı yer yakar ateşim?yoksa sıfıra mı eşdeğerdir kalanım?saat sabah 5 sularıydı bunlar geçti aklımdan..
yine bi gün 24 saat;2 gündoğumuydu..keşke dedim..hersabahı bekleyiş böyle olsa..kocaman kafası olan bi adam vardı!korkarım bi gün beyni gözlerinden fışkıracak!!karşısında "küçücük bir kız" kalsam da,o anlattıkça kısa devre yapmaktan korksam da,öğrendiklerimin,ondan öğreneceklerimin binde biri bile olmadığını bilmek...tanımlanamaz bir duygu!hem kendini boş hissetmek,hem de ona hiç kızmadan(tarzına rağmen) küçücük insan beynine sığdırdığı onca bilgiye,onca tecrübeye duyulan hayranlık!!Yüzüne karşı belli etmesem de önünde saygıyla eğileceğim nadir insanlardan!(tabi bu 48 günlük bi gözlem,umarım beni zaman değil insanlar yanıltır!)Bu "küçücük kız" bi kez daha hayran, karmaşasının içinde!hayalleri olgunlaşmakta,aklını başına almakta! heyecanla ve KORKUYLA adımlar atmakta..ve hayırlısını dilemekte....
