son derece monoton bir hayatım var son günlerde..bi o kadar da sıkıcı..ama bu monotonluğa rağmen hızla değişiyor hayatım..çalışma koşullarım, çevremdeki insanlar,arkadaşlarım..yoğun bi tempoyla çalışsam da kafamı dinlemek,düşüncelerimi toparlamak için uzuuunca bi boşluğum var..herkes gitti zaten..ezgimle birbirimize kaldık..bazen çalışmak daha iyi geliyor insana.dolup dolup taşıyorum..öyle sanıldığı gibi mutluluk bir kuşun kanadında değil, ama insan bazen çok sıktığından mıdır bilmem,avcunun içinde olduğunu hissedemeyebiliyor.biraz renk istiyor..pembe kelebeklerini yeşil yapıyor mesela, elinden şimdilik o geliyor :) umudunu sevincini bir uçan balona bağlayıp salıvermek istiyor..bazen de fal için kapadığı kahve fincanından dökülüp akan sıkıntılarına gözyaşlarını karıştırıvermek istiyor......öyküde bahsi geçe kişinin sanırım med-cezirleri var kalbinde?!?belki de bi tatile ihtiyacı var??belki de gerçekten çok çalışmaktan kısa devre yaptı? :))